آموزش رانندگی ازدو حالت خارج نیست:
- آموزش صحیح: در این نوع آموزش، تک تک اصول و تکنیک ها مورد تاکید قرار گرفته و مربی به صورت تئوری و عملی و شفاف آن ها را تشریح نموده تا هنرجو نسبت به همه موارد اطلاعات و آگاهی لازم را کسب نماید.
- ایجاد اعتماد به نفس،
- دمیدن روح رانندگی در کالبد هنرجو،
- استفاده از شگردهای مختلف جهت از بین بردن هرگونه استرس و نگرانی،
- به فراموشی سپردن عادات، راهنمایی ها و توصیه های غلط دیگران،
و همچنین نهادینه نمودن اصول و تکنیک های صحیح در ذهن هنرجو، از دیگر مواردی هستند که در این نوع آموزش مد نظر قرار دارند.
هنرجو از اشکالات و ایرادات خود آگاهی کسب نموده و مربی در جهت رفع آن ها تلاش می نماید.
هدف اصلی در این شیوه، یاددهی و انتقال تجربیات به هنرجو است که نتیجه آن (که همان رانندگی بدون تصادف و بدون هرگونه استرس و نگرانی است)، در پایان دوره ظهور می نماید.
۲- آموزش ناصحیح:در این نوع آموزش، موارد به صورت صوری و سطحی بیان گردیده و تنها به بخشی از اصول و تکنیک ها اشاره می شود. هنرجو نسبت به همه موارد، اطلاعات و آگاهی لازم را کسب ننموده و آینده و سرنوشت او گنگ و مبهم است.
اشکالات و ایرادات هنرجو نادیده گرفته شده و تذکرات لازم در این خصوص ارائه نمی گردد.
در نتیجه:
- اعتماد به نفس هرگز در وجود او پدیدار نگشته،
- همواره هنگام رانندگی یک بیم و هراس خاصی در او نمایان می گردد،
و هرگز جرات رانندگی در ترافیک، جاده ها و بزرگراه ها را در خود نمی بیند.
هدف اصلی در این شیوه صرفاٌ اخذ وجه در مقابل ارائه گواهینامه بوده و این موضوع که هنرجو به چه میزان با اصول و فنون آشنایی پیدا کرده و چه قدر تجربه کسب نموده است، چندان اهمیتی ندارد.
